Hayatın her çağında arkadaşa ihtiyacımız vardır, çünkü yalnız insan hayat karşısında korku duyar. Arkadaşlık insanlar arasında, hayatın her çağında ölçülemez değeri olan bir yakınlıktır. Yolda konuşacak bir yol ar­kadaşına, meslek hayatında işimizi paylaşacak, bize yardımcı ola­cak bir iş arkadaşına, hayatta da kederimize, sevincimize katıla­cak, bize manevi ve maddi kuvvet, gayret verecek bir hayat arka­daşına daima ihtiyaç duyarız.

Çocuk, okulda, oyunda birçok ya­şıtları arasından kendisine birini, birkaçını daha yakın görür, onunla arkadaşlık kurar; yaşlılar da kendi­lerine kafa dengi bir arkadaş ararlar.

Böylece, bir insan için arkadaşlık, yemek, içmek gibi vazgeçilmez, on­suz olmaz bir ihtiyaç olarak kendi­sini daima hissettirir yalnız kalmaktan korkar. Yalnızlık içinde kendisini hayata karşı az kuv­vetli hisseder.

Çocuklukta Arkadaşlık

Çünkü insan, çocuk üç yaşına doğru varlık bilin­cine ulaşır. Daha yerinde bir deyişle, kendisini kendisi olarak görmeye, kendisini başkalarından ayırmaya, kendi hayatını yaşamaya başlar; baş­kaları gibi, büyükler gibi yaşama im­kânlarına, yeteneklerine sahip oldu­ğunu düşünür. Bir bağımsızlık bağ­lılığını duyar. Bu yüzden, işlerine ka­rışılmasını istemez. İşlerine karışan, kendisini diledikleri gibi yönetmek isteyen, kendisine önem vermeyen büyüklerin yanında sıkılır. Değerle­rini kabul ettirebilecek kimseler arar.

Bütün bunlardan dolayı çocuk kendisine benzeyen, eşit saydığı ço­cuklarla bir arada bulunmak, oyna­mak arzusunu duyar. Bunu yapama­dığı yerlerde ve zamanlarda kendisi­ne hayali arkadaşlar arar. Onlarla, yarattığı bir hava içinde, tasarladı­ğı şartlara uygun bir şekilde oynar. Varlığını taşıdığı değerlerle, olduğu gibi kabul ettiremediği gerçek hayat­ta yapamadığı işleri sığındığı hayal dünyasında, hayali arkadaşlarıyla birlikte gerçekleştirmeye uğraşır.

Arkadaşlık ihtiyacı üçüncü çocuk­luk ile ön ergenlik (büluğdan önceki çağ) arasında, yani 6 ile 11,12 yaşları arasında daha çok dış evren prob­lemleriyle ilgili ortak faaliyetler, iş birliği ihtiyacından doğar.

Gerçekten, bu çağda çocuk, dış dünya ile dış hayatla ilgili problem­leri daha iyi çözebilmek düşüncesiy­le başka çocuklarla beraber çalış­mak, iş birliği yapmak isteğini du­yar. Onlarla, daha önceki, daha son­raki evrelerde olduğu gibi, duygu hayatının etkisiyle değerlenen müna­sebet şekillerinden çok, zihin faali­yetini gerektiren problemlerin yarat­tıkları yapıcı gerginliği ortadan kal­dırmak amacını güden münasebet şekillerini kurmaya çalışır. Bu du­rum önergenliğin başına kadar de­vam eder.