Çocuğu çok küçük yaşta başlayarak iş görmeye alıştırmalıdır. ‘’Ne küçük yaştan’’ mı? Daha on sekiz aylık, haydi haydi iki yaşındayken… Evet, çocuklar daha bebeklikte iş görmeye alıştırılırsa ileride onlardan gerçekten faydalanmak mümkün olur. Şüphesiz bu kadar küçük yaştaki bir çocuktan ancak bir şeyi getirmek, bir eşyayı söylenen yere koymak gibi işler beklenir. Yaş biraz daha ilerleyince oyuncaklarını toplayıp kutusuna koyması öğretilir.
Beş yaşına kadar, çocuğun göreceği iş alanı çok dardır. Bu işler, çekmeceleri düzeltmek, çamaşırları katlamak, ortalığı toplamak gibi şeylerden öteye geçmez.
Altı yaşındaki bir çocuk artık iyiden iyiye yardım etmeye başlayabilir. Sebzelerin, meyvelerin temizlenmesi, ayıklanması, yatakların yapılması gibi işlerde annesinin yardımıyla çalışmaya başlayabilir.
Çocuk, yedi yaşından başlayarak, artık kendi kuvvetinin farkındadır. Yakın dükkânlara giderek (tehlikeli caddeleri geçmemek şartıyla) alışveriş yapabilir, yıkanmış bulaşıkları kurular, salata hazırlayabilir, sofrayı kurup kaldırabilir. Yedi, sekiz yaşındaki çocuklara bunları mutlaka öğretmelidir.
On yaşında bir çocuk artık her alanda ev işlerinin gerçek bir yardımcısı olmuş demektir. Ev işlerinde oğlan çocukları da kızlardan ayırmamak gerektiğini burada bir defa daha tekrar edelim. Bu yaşta bir çocuk artık kendi yatağını yapar, odasını temizler, düğmesini diker.
Öte yandan, bu yaşlarda okul çalışmaları da çocuğun çok önemli vaktini alır. Şüphesiz, onun okul çalışmalarına engel olmamak, evde göreceği işleri o şekilde ayarlamak gerekir.
