En güzel, en zarif çiçeklerden biridir. Yüzlerce yıl önce, yurdumuzdan Hollanda’ya gönderilmiş, orada ıslah edilerek melezleme suretiyle çeşitleri artırılmıştır.
Lalenin bütün çeşit ve renklerini saymaya imkan yoktur. Bugün yurdumuzda Hollanda’dan getirtilen lâle çeşitleriyle yeni yeni bahçeler açılmakta, eski kıymeti canlandırılmaktadır.
Lale tek bir sap çıkararak ucunda çan biçimi bir çiçek açar. Çok parlak renkte olanları uçuk renkli olanlarından üstün tutulur.
Lâleler en çok, suyu iyi süzen bütün sağlam topraklarda yetişirlerse de oldukça kumlu, hafif toprakları, çok havadar, aydınlık yerleri severler. Açık toprakta yetiştirilecekse ekimden kasıma kadar 15- 20’şer cm aralıklarla 8-10 cm. derinliğe dikilmelidir. Saksıda yetiştirilecekse her saksıya 3 soğan dikilir, bu saksılar eylülde açıkta toprağa gömülür, 5 cm toprakla örtülür. Kasımın on beşinden sonra saksılar limonluğa alınır.
Lâle soğanları çok dayanıklıdır, bütün yıl toprakta kalabilirler; yalnız, yaprakları kuruyunca topraktan çıkarıp yeniden dikilinceye kadar kuru bir yerde korumak daha doğru olur. Topraktan çıkarıldıkları zaman soğancıkları da ayrılır.
Lâle tohumdan da yetiştirilebilir. Tohum mayıs-haziranda ekilir, ancak 4-5 yıl sonra çiçek verir. Tohumdan çıkan lâlelerin ilk çiçekleriyle renklerine hükmetmemelidir; çünkü, renkler henüz sabit değildir, ileriki yıllarda değişir.
Lâlelerin ilkbahar çiçeklenmesinde bahçeler için önemli bir yeri vardır. Her renkte karışık olarak dikilirse bütün güzellikleri bir araya toplanmış olur.
Lâle soğanları, olgunlaşmaları için, haziran sonuna kadar toprakta bırakılır. Topraktan çıkarılmaları için iyi bir hava seçilir. Soğancıklar, eski kökler çıkarıldıktan sonra başparmakla oğularak eski kabuklar düşürülür. Bu iş yapılırken, soğanları yaralamamak, güneşin ışınına karşı koymamak gerekir. Soğanlar yeteri kadar kuruduktan sonra içi gözlere ayrılmış kutulara konur. Bu kutuların her gözü numaralanır, lâlelerin sınıfları, alfabe üzerine tertip edilerek, işaret edilir.
