MUZ

Kendine öz ko­kusu, lezzeti olan bu meyvenin ne niyetine yenirse o tadı verdiği söy­lenir. Gerçekten de muz tadı kesin olarak hiçbir şe­ye benzetilemeyecek bir meyvedir.Muz oldukça yüksek bir ağacın yemişidir. Sıcak ülkelerin rutubetli, gölgelik, serin­ce yerlerinde, kuzey rüzgârı olmayan kesimlerde yetişir.

Muz ağacının 2-3 m. uzunluğunda, 50-60 sm. enliliğinde uzun yaprakları vardır. Genç yapraklar, ilk yılların­da, külâh biçiminde, kendi üzerleri­ne kıvrılmışlardır. Zamanla açılıp uzayan bu yapraklar, rüzgârın etki­siyle, enlemesine yırtılır. Muz mor çiçekler açar, hevenk denilen salkım­lar halinde uzun uzun meyveler  ve­rir. Bazı ağaçlarda bir hevenk üze­rinde yüz tane kadar muz bulunur.

Muz yetişmeden, iyice olgunlaşma­dan koparılır, çünkü olgun meyvelerin koparıldıktan sonra saklanması çok güçtür. Henüz sararmak üzereyken koparılırsa uzunca bir zaman saklanabilir. Muz bizde en çok gü­neyde, Akdeniz kıyılarımızda, Dört­yol, Mersin, Alanya, Anamur çevre­lerinde yetişir.

Muz kuvvetli bir besindir. Vitamin bakımından zengin olduğu gibi için­de şeker, demir, kalsiyum, fosfor bu­lunur. 100 gram muz 160 kalori verir, bu bakımdan tavuk etine yakındır, içindeki şekerli maddeler dolayısıyla, portakaldan, elmadan daha bes­leyici bir meyvedir. Hamken sindi­rimi zorsada olgun bir muz kolay sindirilir; hatta, hazımsızlık çeken çocuklara bile, iyi, olgun bir muz korkusuzca verilebilir. Ham muzda, nişasta henüz şeker haline gelmedi­ği için hele, çocukların midesini bo­zabilir. Muz, çiğ olarak yenildiği gi­bi, kompostosu da yapılır.